पण या कामा मुळे गौरी फार दमायची,एक दिवस फार दमलेली असतानाच, तिला पीठ दळून स्वयंपाक करायचा होता. तिला फार झोप येत होती. ती  कळकळून स्वामी आजोबांची आठवण करते. तिला तिच्या आईने  सांगितले होते की स्वामी आजोबा आपली सर्व काळजी दूर करणार. तितक्यात तिथे एक वृद्ध आजोबा येतात ते आपली ओळख स्वामी आजोबा म्हणून करून देतात. गोष्टी-गोष्टीत आजोबा आणि गौरी सर्व पीठ दळून टाकतात. पण त्यानंतर  एकाएकी स्वामी आजोबा तिथून गौरीच्या नकळत निघून जातात.

गौरी सगळा वृत्तांत आईला सांगते. मंगलाला  वाटतं आपण मुलांना  धीर देण्यासाठी स्वामी आजोबांचं  नाव सांगितलं आणि मुलगी खरं समजली. कदाचित श्रमामुळे गौरी उगीचच मनातलं बोलली असावी. त्या नंतर गौरीला  जेव्हा ही मदत लागायची तेव्हा स्वामी आजोबा  यायचे  आणि गौरीला  मदत  करायचे. 

एकदा गौरीच्या आईला प्रसूती वेदना सुरू होतात. आधीच अशक्त असल्यामुळे हा प्रसंग मंगलला अगदी जीव घेण्यासारखा होता. सुईन-बाईने मुल अडलेल आहे म्हणून देखील सांगितले होते. पण गौरीला ठामपणे  विश्वास होता  की, तिचे आजोबा या प्रसंगातून ही तिच्या आईला आणि होणाऱ्या बाळाला सुखरूप वाचवतील. गौरी  गावभर आजोबांना शोधत  फिरते.  पण कुठेही स्वामी आजोबा तिला भेटत नाहीत. हिरमुसलेली गौरी घरी परत येते . तिथे तिची आई  सुखरूप प्रस्तुत  झाल्याचे तिला कळते. त्या स्थानावर स्वामी प्रकट होतात त्यांना पाहिल्यावर गौरी पटकन आपल्या स्वामी आजोबांना ओळखून जवळ जाते.

ती म्हणते,स्वामी आजोबा तुम्ही कुठे गेला होता ? मी गावभर शोधले तुम्हाला. त्यावर स्वामी म्हणतात अरे,मी इथेच होतो. अरे,मला तुझी काळजी दूर करायची होती. हे ऐकून गौरीचे वडील चाट पडतात. गौरी ज्या स्वामी आजोबांच्या गोष्टी सांगायची ते सर्व खरं होत.  

त्यावर स्वामी तिच्या वडिलांना म्हणतात  “अरे तुम्ही लोक दुसऱ्याला देवाचा किंवा सद्गुरु चा धीर  देता. पण स्वतःचा मात्र त्यावर विश्वास नसतो. तुमच्या मनात संकल्प-विकल्प उठतात. देवाने मदत केली तर बरं,नाहीतर आम्हीच काहीतरी करू. पण या मुलांच्या बाबतीत असं नसतं,त्यांना आमच्यावर ठामपणे विश्वास असतो. त्यांची भक्ती निरागस आणि एकनिष्ठ असते.  आणि भगवंत  अशाच भक्तीच्या दोरीने बांधला जातो. त्याला सर्व कामे टाकून भक्तांसाठी यावे लागते.  देवावर विश्वास कसा करावा हे  या लहान मुलांपासून मोठ्यांनी शिकाव.”